«رضا» الگویی برای طلاب جوان است
تاکنون بارها دیده و تجربه کرده بودم وقتی اعضای خانواده ای برای یکی از عزیزان شان که از دستش می دهند می گریند و ضجه می زنند، اما این یکی را شاید تا به حال ندیده بودم که جمعی حدود ۲۰۰نفر جوان برای یار و همراه و رفیق شان که از میان شان به سفر ابدی رفته است بگریند آن هم از نوع ضجه.
صحنه عجیبی بود، واقعا قرار گرفتن در چنین موقعیت هایی خیلی کم پیش می آید... پس از این که دیروز از طریق حجت الاسلام والمسلمین استادنظافت، مدیر مدرسه علمیه حضرت مهدی(عج) مشهد خبردار شدم یکی از شاگردان برجسته و فاضل شان در سفر تبلیغی ماه محرم به رحمت خدا رفته است. برای تهیه خبر و گزارش به مدرسه حضرت مهدی(عج) رفتم تا در مراسمی که به همین بهانه برگزار شده بود، شرکت کنم. وقتی به مدرسه رسیدم مراسم آغاز شده بود، شخصی پشت تریبون در حال صحبت بود و صحنه ای که دیدم برایم عجیب بود. حدود ۲۰۰نفر از طلبه های جوان مدرسه در حالی که صحبت های آن مرد را می شنیدند با صدای بلند می گریستند، آن مرد که خیلی گرم اما حزن انگیز صحبت می کرد، پدر رضا داوودی بود؛ طلبه جوانی که دو سه روز قبل در سفر تبلیغی ماه محرم در مناطق محروم جنوب شرق کشور دعوت حق را لبیک گفته بود ...
حجت الاسلام والمسلمین نظافت که از فراق این شاگردش منقلب است، «رضا داوودی» این طلبه جوان فاضل را این طور برایم معرفی می کند: رضا سال ۱۳۶۷ در خانواده ای مذهبی و فرهنگی متولد شد. او در مقاطع مختلف تحصیلی همواره از دانش آموزان ممتاز بود به گونه ای که دوره دبیرستان را در مدرسه تیزهوشان به تحصیل پرداخت.
استادنظافت درباره رضا این طور ادامه می دهد: در سال ۱۳۸۶ با وجود کسب رتبه دورقمی کنکور تجربی و قبولی در رشته پزشکی دانشگاه با توجه به علایق و وظیفه ای که احساس می کرد به حوزه علمیه وارد و به شاگردی مکتب امام جعفرصادق(ع) مفتخر شد.
«باور من این است که رضا از سرآمدان مدرسه علمیه حضرت مهدی(عج) از بدو تأسیس تاکنون است». حجت الاسلام والمسلمین نظافت این جمله را درباره شاگردش می گوید و ادامه می دهد: ایشان که تحصیلات حوزوی خود را از مدرسه علمیه حضرت مهدی(عج) مشهد آغاز کرد، همواره در طول دوران طلبگی از ممتازها به شمار می رفت. به طوری که باورم این است که او از سرآمدان و طلاب برجسته و فاضل این مدرسه از بدو تأسیس تاکنون است.
از حاج آقانظافت درباره تلاش های درسی و علمی اش نیز می شنوم: « او پله های ترقی را در تحصیل به سرعت طی کرد و توانمندی ها و موفقیت های علمی اش خیلی زود آشکار شد. به طوری که همزمان با تحصیل در سطح یک، به تدریس درس های مقدمات همچون سیوطی، المنطق و الموجز اشتغال داشت و چنان چه شاگردانش هم اذعان می کنند در تدریس نیز نمونه بود. در واقع او خیلی سریع به یکی از مدرسان برجسته ما در مدرسه تبدیل شد، ضمن این که در فعالیت های پژوهشی هم جزو برترین ها بود. »
ویژگی های اخلاقی و رفتاری مرحوم رضا داوودی دیگر بخشی است که استادنظافت درباره شاگردش از آن سخن می گوید: «ویژگی بارز و برجسته رضا داوودی این بود که از همه خاکی تر بود. از نظر علمی از همه سرآمد بود اما از نظر اخلاق و رفتار از همه خاکی تر و مهربان تر و باادب تر.»
حاج آقانظافت ادامه می دهد: نسبت به مسائل جامعه نیز بی تفاوت نبود و احساس وظیفه می کرد. این طور نبود که بگوید چون من در درس و بحث مستعد هستم پس فقط بنشینم گوشه ای و فقط درس بخوانم، بلکه در میان جوان ها در هیئت های مذهبی، مدارس و دانشگاه ها می رفت و سخنرانی می کرد.
بارها می دیدم وقتی در مدرسه بود، طلبه ها همچون پروانه دورش می چرخیدند. به همه محبت می کرد و هر کاری از عهده اش بر می آمد انجام می داد، حالا جارو کردن مدرسه باشد یا کمک به آشپز. همیشه در حال تلاش و تکاپو بود و ما هیچ گاه او را در مدرسه بیکار ندیدیم. به اعتقاد من رضا داوودی یک الگو برای طلاب جوان بود، این که در مسائل علمی، درسی و اجتماعی چگونه رفتار کنند و اگر موفقیتی در مباحث علمی دارند باید از نظر اخلاقی هم سرآمد باشند و دچار آسیب و غرور نشوند.
حجت الاسلام نظافت ادامه می دهد: رضا سال قبل ردای سربازی امام زمان(عج) را به دوش انداخت و به لباس روحانیت ملبس شد و با خانواده ای متدین پیمان ازدواج بست. تابستان ۹۲ نیز به قصد تکمیل مقاطع تحصیلی برای ادامه تحصیل حوزه به شهر قم هجرت و ماه شعبان نیز در مراسمی ساده، زندگی مشترکش را با همسرش آغاز کرد... آخرین باری که پیش من آمد گفت حاج آقا من درس هایم را که در قم تکمیل کنم به مشهد بر می گردم و در مدرسه حضرت مهدی(عج) به شما کمک می کنم...
صحبت هایم با حاج آقا نظافت که تمام می شود به مراسم بر می گردم. صحبت های پدر مرحوم «رضا داوودی» تمام شده و یکی دیگر از مدرسان و دوستان رضا در حال خاطره گویی از «رضا» است، بغض اش که می ترکد، صحبت هایش مدام قطع می شود... پدر «رضا» که به میان دوستان «رضا» می آید آن ها بیش از پدر «رضا» در آغوشش ضجه می زنند.
